Κωνσταντίνος Μαραγκός


    Facebook Google Twitter

    Συνάντηση 6η & 7η

    ΓΙΑΤΙ Ο ΠΥΡΓΟΣ ΤΗΣ ΠΙΖΑΣ ΓΕΡΝΕΙ;

    Το 1063 έγινε ένας διαγωνισμός για το ποιος πύργος της Ευρώπης ήταν ο πιο όμορφος, ο πιο ιδιαίτερος και αυτός που θα προσέλκυε τους περισσότερους τουρίστες, βοηθώντας οικονομικά τη χώρα του.

    Μερικοί από αυτούς ήταν ο Πύργος της Πίζας, ο Πύργος του Άϊφελ, ο Μπίγκ Μπέν και ο Λευκός Πύργος.

    Ο Πύργος της Πίζας ήταν ένας κομψός πύργος αλλά κι ο πιο ίσιος, γι' αυτό τον ζήλευαν όλοι. Ο Πύργος του Άϊφελ ήταν ο πιο ψηλός και ο πιο δυνατός γιατί ήταν φτιαγμένος από ατσάλι. Ο Μπιγκ Μπεν είχε ένα μεγάλο ρολόι που ενημέρωνε τους Άγγλους πότε να πιουν το τσάι τους. Τέλος ο Λευκός Πύργος ήταν κοντός σε σχέση με τους άλλους όμως πολύ γραφικός γιατί ήταν δίπλα στην παραλία.

    Όλοι πίστευαν ότι νικητής θα έβγαινε ο Πύργος της Πίζας γιατί είχε φτιαχτεί με τόση ακρίβεια και ούτε ένα χιλιοστό του δεν ήταν στραβό. Γι' αυτό οι άλλοι Πύργοι προσπαθούσα με κάθε ευκαιρία που τους δινόταν να κάνουν τόσο στραβό τον Πύργο της Πίζας ώστε κανένας να μην θέλει να τον δει. Όμως απέτυχαν!!!

    Ήρθε λοιπόν η ώρα του μεγάλου τελικού ανάμεσα στον Πύργο της Πίζας και στον Πύργο του Άϊφελ. Οι θεατές υποστήριζαν τον Πύργο της Πίζας. Απ' τον εκνευρισμό του ο Πύργος του Άϊφελ τον σκούντηξε όσο πιο δυνατά μπορούσε. Αυτός έχασε την ισορροπία του και πήγε να πέσει. Ευτυχώς κρατήθηκε.

    Από τότε γέρνει προς την μία πλευρά και αν θέλουμε να τον δούμε μπορούμε να τον επισκεφτούμε στην πόλη Πίζα της Ιταλίας.

    ~

    Συνάντηση 8η



    ~

    Συνάντηση 9η









    ~

    ΕΝΑ ΤΟΠΙΟ

    Είμαι στο ψηλότερο βουνό όλου του κόσμου, το Έβερεστ. Είχα πάει τρεις το μεσημέρι και άρχισα την ορειβασία. Στη μέση του βουνού κάνω ένα διάλειμμα, είμαι εξαντλημένος. Βλέπω πανύψηλους ουρανοξύστες από μακριά. Μετά συνεχίζω το σκαρφάλωμα, είμαι καταϊδρωμένος. Ένας άνθρωπος με φώναζε, σήκωσα το κεφάλι μου και είδα τον Δία. Αυτός με βοήθησε να ανεβώ και μετά καθίσαμε μαζί στην κορυφή. Βλέπαμε τα πάντα, ένιωθα καταπληκτικά. Ήμουν ευχαριστημένος. Εκεί κάθισα μέχρι αργά το βράδυ. Βλέπαμε όλο φώτα. Είχε έρθει η ώρα να κατεβαίνω. Αποχαιρέτησα τον Δία ο οποίος έφευγε για τον Όλυμπο. Ήταν πιο δύσκολο το κατέβασμα. Φοβόμουν μην πέσω και σκοτωθώ. Ο ήλιος άρχισε να εμφανίζεται. Ξημέρωνε! Πεινούσα πολύ. Όταν κατέβηκα είδα τους πολίτες στους δρόμους και δημοσιογράφους να τραβάνε με κάμερες την διαδρομή μου. Όταν γύρισα σπίτι πήγα στο δωμάτιό μου και κοιμήθηκα.


    Leave a Reply